Gewoonte of bewustzijn

Het is zondagochtend, ik hoef geen spinning te geven, heb lekker kunnen uitslapen en bekijk de binnengekomen appjes. “Geweldig”, schrijft mijn Lief, als antwoord op het appje wat ik de avond ervoor verstuurde. Zijn reactie is op een bericht wat ik hem verstuurde, naar aanleiding van het “welterusten” zeggen via WhatsApp.

Onlangs ben ik begonnen mijn gewoontes onder de loep te nemen. Zo ook het zeggen van “welterusten”. Gisteren vroeg ik me af wat maakte dat ik zo graag even goede nacht wilde zeggen. Gun ik hem op zo’n moment oprecht een goede nacht, wil ik laten weten dat ik van hem houd, is het slechts de gewoonte of zit er iets anders achter?

De avond ervoor had ik hem geen goede nacht gewenst en daar geen moeite mee. Deze avond lag dat anders. Ik daal af in mezelf, reflecteer en kom erachter dat het idee welterusten te moeten zeggen iets anders is dan het te willen. Zou ik niet kunnen slapen als ik geen goede nacht gezegd heb? Moeten is uit gewoonte, willen uit verlangen; iets heel anders. En wat maakt dan dat we iets moeten van onszelf? Een overtuiging bedenk ik me.

Macht der gewoonte

Hoe deden we dat dan vroeger? Ik gaf mijn ouders altijd een zoen voor het slapengaan, net als bij het opstaan en wanneer we naar onze dagelijkse bezigheden vertrokken. Dit was niet iets wat spontaan gebeurde of vanuit een verlangen. Het gebeurde omdat het moest. Je wist immers niet of je elkaar nog zou zien aan het einde van een dag en het kon ook zomaar zijn dat je niet wakker zou worden.

Ik bedenk mezelf dat er een overtuiging zit op het ‘welterusten’ zeggen die ik heb opgedaan in mijn jeugd. Het kan zomaar zijn dat je doodgaat en dan is het ergste wat er kan gebeuren dat je elkaar niet gedag hebt gezegd, aldus die ingesleten overtuiging. Zo, dat is me nogal wat besef ik. Tegelijk voel ik dat ik een overtuiging gevoed door angst niet langer wil omarmen. Ik schrijf mijn vriend mijn bevindingen en dat ik hem bij deze géén goede nacht wens. Met een smiley erachter natuurlijk.

Verslaafd aan liefde

Nu ik een deel getackeld heb en weet dat ik vaak ‘welterusten’ zeg uit gewoonte gevoed door een angst die irreëel is, kom ik op het volgende. Zou het ook zo kunnen zijn dat ik zend om te ontvangen? Dat doen wij mensen natuurlijk veel vaker. Onvoorwaardelijk geven, dus niets terugverlangen, is een Grote Kunst.

Jan Geurtz beschrijft in zijn boek: “Verslaafd Aan Liefde” prachtig hoe we als het ware verslaafd kunnen zijn aan bevestiging via WhatsApp. We sturen een onbenullig berichtje om toch nog even de aandacht te krijgen van die ene persoon.

En dan kom ik weer op verslaving en gewoontes. In dit geval aan aandacht, bevestiging en liefde. Ons gedrag ontstaat vanuit programmering. Een programmering kan ontstaan uit een overtuiging waar dan ook in ons leven opgedaan. Wanneer we een gewoonte vaak herhalen, raakt deze ingesleten op onbewust niveau en wordt het ook een programmering. Een programmering kan een verslaving worden. Precies hetgeen waar ik met mijn cliënten zo vaak aan werk en zo is de cirkel weer rond.

Van die verslaving loskomen

Met mijn cliënten werk ik aan overtuigingen als niet goed genoeg te zijn, hard te moeten werken voor je het waard bent, niet welkom te zijn, niet geliefd te zijn, bepaald gedrag te moeten vertonen. Het idee nicotine, alcohol, suiker, liefde of seks nodig te hebben.  

Met hypnotherapie kunnen we ons onderbewuste her-progammeren. Ook tandenknarsen, nagelbijten, bedplassen, angsten (voor kleine ruimtes, spinnen, muizen, vliegen) zijn programmeringen waarbij hypnotherapie helpend is. Ik nodig jou uit je gewoontes eens onder de loep te nemen en je af te vragen waarom je sommige dingen doet, denkt of voelt. Ga eens bij jezelf na hoe je geprogrammeerd bent en waarom.

Wil je er samen eens over sparren en jezelf bevrijden van niet functionele gewoontes? Dan weet je me te vinden. Ook in de aankomende retraite van Femme Totale zullen Monique en ik veel aandacht besteden aan het waarom we bepaalde dingen doen en onszelf bepalen bij welke gedragingen bijdragen aan ons geluk.